RPG online

Makotto · Elokwentny gracz

Amavet spojrzął krytycznie na elfa.
-W rzyć se włóż takie czcze gadanie. Sądzisz ze którekolwiek z nas, grupą czy tez nie, dałoby rade smokowi? Smoki to, kurwa mać, mądrzejsze są od ciebie czy ode mnie. Zwłaszcza że ty sądzisz ze smoka da sie zabić czyms innym od miecza. Pewnie da, ale jak już, to chędożoną magią.

Upił łyk piwa i wydał z siebie zadowolone sapnięcie.
-Z resztą pewnie znalazłaby sie trucizna na smoka, na wszystko sie znajdzie. I powiedz jak ją mu podać? Może symi mocarnymi rączkami rozewrzesz mu paszcze i nawrzucasz mu do niej zielska, co Favir? A co do wiedźminów... Spotkałeś jakiegoś? Bo ja nie. I wiesz co. W moich rodzinnych stronach nie było za bardzo ani krasnoludów, ani elfów, ani gnomów. Mimo to ludzie byli świecie kurwa przekonani ze elfy to dumne dzikusy które powinno sie wysłac do rezerwatów, krasnoludy to brodaci bezbożnicy, poganie oraz szelmy a gnomy to przekleci czarownicy i twórcy szalonych wynalazków.

Przerwał, obserwujac twarze zebranych, po czym podjął znowu.
-Wszytko to gówno prawda. O krasnoludach, o elfach i o gnomach. Wiec jeśli nie spotkałeś wiedzmina, nie gadaj że on taki, siaki i owaki. Bo pieprzysz od rzeczy. A jesli faktycznie taki był, to nie wątpie że pewnie miał powód by sie wkurwiać, jesli na wstępnie pieprzłeś mu taki monolog.

Freeks · Elokwentny gracz

Favir ziewnął ostentacyjnie w ramach odpowiedzi na wzburzone protesty towarzysza. Gdy temu już ślina obeślą na brodzie po żywej przemowie pokwapił się o odpowiedź werbalną, choć nie oczekiwał zrozumienia, a słowa wypowiadał cośkolwiek leniwie...

-Słyszysz coś posłyszeć chcesz, nie to co z mych ust padło. Powiedziałem jeno, że osiem tysięcy orenów to uczciwa cena za smoka, choć wiary nie daję, by przyszło się z jakowymś tam mierzyć. Władyka musi w cenę wliczyć i dyskrecję i zagłuszyć głosy o niemocy wiedźmaków, by śmiałków ściągnąć.

-Jeśli zaś chodzi o sprawy samego wojowania, Jaszczura mieczem to możesz jeno obdarować z prośbą o żywota nie skracanie. Trutkę podać da radę, choć magiczne i mądre zwierzę, to jeść, pić i oddychać musi. Sęk w tym... - popatrzył na oblicze Avemeta - a zaś języka będę strzępił na czcze gadanie, tak nie zrozumujesz. Kończ lepiej to piwo i pokazuj to zwichnięte ramie, bo za takie gęby kłapanie niechybnie zaraz znów ją Ci obić zechce.

Elf swój mimo wszystko przyjazny chichot utopił w kolejnym łyku piwa. I teraz zgaduj tutaj, czy taki ma już po połowie kufla w czubie, nutą obłędu okraszony, czy też tylko odgania myśli od morskich fal na wszelkie możliwe sposoby.

Stan · Elokwentny gracz

- Dobrze gadasz, Favirze. - wtrącił się Stomir - Skończcie ten spór o Wiedźminów, elfy i innych, ale zanim odejdziecie opatrzyć Amaveta - w czym mogę pomóc, jeśli potrzeba - zdecydujmy, jak chcemy płynąć.
Otóż trzeba wam wiedzieć, że akuratnie nie mam ze sobą żadnej broni ani też ani też wspomnianych wcześniej orenów. Nijak mi w ten sposób na smoka czy nie-smoka ruszać. Dlatego zgodzę się z Favirem, aby wysiąść w Hamm i resztę drogi przebyć lądem...
Tutaj Stomir zamilkł na chwilę, jakby się namyślając.
No chyba że udałoby mi się przed wypłynięciem uwarzyć jakieś mikstury i sprzedać je na tyle drogo, żeby zakupić miecz czy inny oręż. Ale szczerze mówiąc, nie mam najmniejszego pojęcia jak stoi rynek alchemiczny, tak naprawdę to nigdy się tym nie zajmowałem.

Freeks · Elokwentny gracz

-By sprzedać coś drogo, to trzeba mieć i renomę i bogatego kupca. Tu mamy za małą miejscowość, by takowego znaleźć. Tutejsi możni pewnikiem u czarodzieja się zaopatrują, czy inszego sprawdzonego źródła w najbliższym mieście. Do tego najpopularniejsze są mikstury magiczne o natychmiast widocznym działaniu, eliksiry miłosne i pobudzenie libido. Tego pierwszego typu raczej chałupniczo nie zrobimy, a inne nikt inteligentny od przejezdnych nieznanych nie kupi. Chłopstwu sprzedawać też nie ma sensu, zapłacą kurę, dwie, a jak wywar nie zadziała to gotów kumów zebrać i nam tyłki wychędożyć.

-Jak alchemią się parać, to w większych miastach lub karczmach przy traktach i w bardziej cywilizowanych rejonach. A i tak pewnie trzeba będzie się szybko zwijać, bo i konkurencja nie zadowolona będzie z nowych "kolegów po fachu", jak i kmiotki natychmiastowego działania oczekują. Moim zdaniem medykamenty są bezpieczniejszym dochodem, mniej oczekiwań po nich ludzie mają...

LethosSkagss · Mistrz Gry

- Ten drań, na którego poluję uciekł z okolic Brokilonu.- wtrąciła Agnes. Miała zimny, aczkolwiek spokojny i wyważony ton głosu.- Wdał się w jakieś problemy z innym władyką i noga mu się powinęła.
Tutaj przerwała na chwilę, a na jej ustach wykwitł paskudny uśmieszek mogący świadczyć tylko o jednym. Najwyraźniej elfka maczała palce we wspomnianym zajściu.
- Tak, czy inaczej został objęty banicją. Jedyne miejsce gdzie mógł znaleźć bezpieczne schronienie to właśnie Caingorn. Przynajmniej potwierdzają to informacje, które zdobyłam zanim przeciwności losu zagnały mnie na te wyspy. Widzicie Caingorn ma pewną bardzo odpowiadającą zbirom zasadę. Gdy się tam pojawiasz i pracujesz uczciwie dla kraju i władcy twoje winy z innych państw i krain są wymazywane na terenie Caingorn. Dlatego pojawia się tak coraz więcej szumowin. Wbrew pozorom to również azyl dla ludzi mających wrogów politycznych. Ogółem każdy może tam zacząć od nowa i wielu korzysta z tej okazji. Ja jestem za wybrzeżem gryfiego kraju. Zresztą. Koszt ubicia tej bestii nie wydaje mi się aż tak wygórowany. Jeśli wliczono w to trzymanie mord na kłódkę. I z pewnością nie jest to kwota, którą będziemy musieli się podzielić. Swoją drogą Amavet. Osiem tysięcy denarów... Foltest wydał właśnie tyle w orenach za odczarowanie Addy.

Niestety jestem teraz troszkę zabiegany i zaglądam na forum mocno nieregularnie. Wklejam deklaracje Agnes. Na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć tylko tyle, że zakładam bractwo wikińskie i załatwiam różne sprawy z innymi bractwami i lokalnymi szkołami. Za niedogodności przepraszam.

Keth · Mistrz Gry

Podczas gdy tak rozmawialiście panującą w karczmie ciszę, z rzadka tylko przerywaną przez szuranie stołkami, lub dźwięki miotły, zastępował szum rozmów. Zaczęli się schodzić stali bywalcy zajazdu. Kończący swoją zmianę wartownicy i żołnierze zajmowali kolejne stoliki zamawiając duże ilości jęczmiennego piwa. Rybacy i rzemieślnicy tłoczyli się przy długich stołach rozmawiając o połowach, sposobach kucia stali, wzorach ozdób, jakie ostatnimi czasy są nanoszone na głowice mieczy i żeleźce toporów. Przyjaciel TyrSona był zmuszony opuścić was i zająć się przybywającymi klientami. Obiecał jednak rychło powrócić i przedstawić sprawę okrętu.

- Rozwiążemy nasz drobny spór później, nie czas i miejsce po temu. Na razie trzeba poskładać Amaveta. Nie będzie wszak chodził z pogruchotaną ręką.- zaproponował Favir spokojnym, rzeczowym tonem.- Łodzią z pewnością może się zająć TyrSon. Mniemam iż w naszym towarzystwie jest niejako ekspertem od spraw żeglugi.

- Niech i tak będzie. Nie mam ochoty dalej się spierać. Idziemy?- zapytał wojownik opróżniając swój kufel z zawartości.

- Pójdę z wami panowie, Boginii z pewnością pomoże nam sprawniej jeszcze uleczyć naszego towarzysza.- powiedział kapłan wstając od stołu.
Gdy cała trójka zniknęła na wyższym piętrze. Do pozostałych przy stole TyrSona i Agnes dosiadł się ocierający pot z czoła krasnolud. Przez chwilkę nic nie mówił lustrując nowo przybyłych klientów wzrokiem. Zapewne chciał zapobiec burdzie pomiędzy zebranymi w sali wojownikami. Na razie jednak nic nie zdradzało tego typu zagrożenia. Odetchnął z ulgą i zagadnął siedzących przy stoliku.

- Nie dalej jak przedwczoraj musiałem latać po całej karczmie z drewnianą pałą i uspokajać co bardziej zapalczywych bywalców. No dobrze, ale wróćmy teraz do sprawy okrętu. W porcie jest kilka knarrów i drakkar jarla Olafa Rigssona. Olaf płynie do wybrzeży Caingorn i szuka kilku dodatkowych drużynników. Płaci sowicie, powiedziałem mu zresztą, że szukacie okrętu. Wystarczy podpisać z nim stosowny kontrakt najemniczy, choćby w mojej obecności i sprawa załatwiona. To niestety jedyny okręt, który płynie teraz na Kontynent. Zapewne Olaf wybiera się na viking, albo chce zapolować na bestię o której wspominał już TyrSon.

- Wiecie może dokładniej co to za stwór?- zapytała elfka unosząc delikatnie brwi.

- Jest stara caingorska legenda.- zaczął TyrSon ściszając głos.- Opowiada o potworze, który w myśl słów pieśni powstanie podczas krwawej pełni. Ten czas się zbliża. Widziałaś ostatnio księżyc Agnes?
Elfka przez chwilę starała się przypomnieć sobie nocne niebo, by móc odpowiedzieć na pytanie towarzysza.

- Krwawy sierp… - szepnęła.

- Właśnie. Wolva Ingjolf przewidziała to. Powiedziała, że w odległej krainie nad brzegiem morza narodzi się stwór, który podług legend i podań starowierców będzie wcieleniem zniszczenia i śmierci. Ma zapowiadać wielki kataklizm, wielką i straszliwą wojnę, która odmieni losy znanego nam świata. Nie wiemy co to za bestia, ale Ingjolf mówiła o „Istocie białej niczym świeży śnieg, której kły rozdzierają stal i ciała wojowników. Bestii, która choć wyje do księżyca nie jest wilkiem… I jest nim zarazem.” Nie wiem, co znaczą te słowa.

W tym samym czasie Favir i Stomir skończyli opatrywać towarzysza i leczyć jego rany za pomocą modlitw (każdy z was traci 5PM). Schodzili właśnie po schodach. Gdy już zajęli swoje Agnes nakreśliła przybyłym jak wygląda sytuacja. Krasnolud był ponownie zmuszony was opuścić, z powodu nowych zamówień.

Keth · Mistrz Gry

Moi drodzy, z powodów wzmiankowanych już w osobnym topiku przez Lethosa zamierzam go na krótki czas wesprzeć własnym słowem pisanym - tak więc pora przyszła, by podjąć stosowne decyzje, co robić dalej.

Macie dwie opcje: albo skorzystać już teraz z okazji do wypłynięcia w morze i zaciągnąć się na drakar rzeczonego Olafa (podpisując niejako przy okazji cyrograf na czas wyprawy zobowiązujący Was do niczego innego jak regularnej służby pod rozkazami Riggsona) albo posiedzicie na Wyspach jakiś czas czekając na kolejny środek transportu (to naturalnie ta nudniejsza część zabawy).

Amavet wrócił do pełni sił, ale tutaj mała uwaga - został wyleczony mocą modlitewnej magii, toteż świadom tego niezwykłego zjawiska powinien okazać w jakiś przynajmniej powierzchowny sposób swój duchowy wstrząs Wink

Freeks · Elokwentny gracz

Na pewno będzie nam potrzebne srebro do tej roboty, bo u sapka każdego potwora się tym metalem ubija. A tym bardziej wilkołaki, na co opis wskazuje. I teraz pytanie - czy Favir posiada dostateczna wiedzę o likantropach, by skojarzyć legendy? Jeśli tak, to podzieli się tym czym wie, do tego każe się rozglądać za lubczykiem, tojadem lub werbeną - zależy jakie ziele u sapka działa na te stwory, bo w każdym settingu jest inne Wink

Podróż - jak nam ma jeszcze zapłacić, to jestem za szybkim wypłynięciem. Najlepiej w kontrakcie byłoby zawrzeć, by nam srebrem wypłacił, ale ewentualnie później na kontynencie można gotówkę przemienić na odpowiedni sprzęt. Swoją drogą ile czasu mamy do krwawej pełni? dwa tygodnie, trzy, tydzień? Niestety kalendarz współczesny wyparł u mnie umiejętność posługiwania się fazami księżyca Sad

Na pewno przydadzą się srebrne groty do strzał. Reszta osprzętu na potwora zależy, czy znamy/poznamy jakieś legendy o tym potworku i ile srebra dostaniemy. Gorzej jak to jakieś półbóstwo starowierców, bo jeden wilkołak nie powinien mieć takiego wpływu na cały kontynent...

Co do PM - doładuję je w pierwszej wolnej chwili i na pewno przed wejściem na statek.

Stan · Elokwentny gracz

Również jestem za szybszym wypłynięciem, chociaż najpierw zasięgnąłbym języka o Olafie i jego załodze.

Keth · Mistrz Gry

Drzwi karczmy otworzyły się ponownie wpuszczając do środka powiew świeżego powietrza i dwie ludzkie sylwetki poruszające się tanecznym krokiem charakterystycznym dla przywykłych do rozkołysanego pokładu wyspiarzy. Amavet obejrzał się przez ramię dostrzegając młode ogorzałe twarze i twarde oczy lustrujące ciemne wnętrze sali. Kilku siedzących na ławach miejscowych pozdrowiło gości uniesionymi rękami i zdawkowymi pomrukami, ci jednak skwitowali owo powitanie jedynie lekkim kiwnięciem głów, roztaczając wokół siebie aurę młodzieńczej arogancji.

- Co ci wiadomo o tym Riggsonie? - zapytał elf przechylając się ponad stołem w kierunku krasnoluda i krzyżując kształtne dłonie palce obu dłoni - Wolałbym, żeby nas na kontynencie nikt z marszu nie powiesił za piractwo...

- Raczej sobie na łupiestwo nie pozwala - odpowiedział ściszonym głosem Munro - Na pewno nie więcej niż inni tutejsi wyspiarze... co nie znaczy, że czasami się nie skuszą. Ale z obcymi na pokładzie mała szansa na to, żeby się zdecydował na piracki napad. Tyle, że ze złego temperamentu słynie i łatwo na jego pokładzie w skórę zarobić, a plotka idzie, że kiedyś wyrzucił w złości jakiegoś wioślarza za burtę i już go nie znaleźli, poszedł w wodę jak kamień.

- I ludzie nadal się garną pod jego rozkazy? - zdziwił się lekko TyrSon odstawiając kufel od ust i ocierając rękawem jasną pianę - Chcą pływać z takim raptusem?

- A jak ci się zdaje, synku, czemu on zaciąg czyni do swej drużyny? - uśmiechnął się nieco złośliwie krasnolud - Po każdej wyprawie uciekają Olafowi drużynnicy, ale że srebrem uczciwie płaci, zawsze się nowi znajdują. Dla was to wbrew pozorom najlepszy wybór, bo burzowy sezon idzie, za parę dni zacznie tu wiać jak cholera, a wtedy wszystkie drakkary uwięzione zostaną w portach i z podróży nici na kilka tygodni.

Favir zachował kamienną twarz słysząc słowa krasnoluda, ale w jego umyśle wybuchła niemalże panika, wywołana wizją spędzenia następnych kilku tygodni na kamienistych chłodnych wyspach w otoczeniu gruboskórnych prostackich wyspiarzy. Elf przeniósł pytające spojrzenie na Agnes szukając wzrokiem jej oczu w nadziei na niemą aprobatę dla pomysłu zaciągu do drużyny jarla, ale łuczniczka tkwiła w pełnym sztywności bezruchu, przygryzając leciutko wargi i zerkając ku pokrytemu warstewką kurzu lustru powieszonemu opodal na drewnianej ścianie.

Favir podążył za jej wzrokiem i pojął od razu, co było powodem dziwnego zachowania Agnes. Dwaj młodzi wyspiarze, którzy chwilę wcześniej weszli do karczmy rozsiedli się bowiem na sąsiedniej ławie gapiąc się otwarcie na łuczniczkę i wymieniając między sobą jakieś bez wątpienia rubaszne uwagi. Favir wiedział jak jaką rzadkością były na Wyspach Skellige elfy i jak uroda Agnes przyciągała niepożądaną uwagę miejscowych, toteż wcale go obecna sytuacja nie zdziwiła, wręcz przeciwnie: już dawno temu spodziewał się nadejścia chwili, w której jakiś nieokrzesany wyspiarz ruszy do pięknej elfki w konkury wywołując niechybnie awanturę, która na długo zapadnie w pamięć miejscowych.

I wtedy jego najgorsze przeczucia stały się rzeczywistością, bo młodszy z wyspiarzy podniósł się z ławy, poprawił przesadnym gestem swe odzienie, a potem ruszył w stronę siedzącej do niego tyłem i śledzącej tę scenę w lustrzanym odbiciu Agnes, uśmiechając się buńczucznie.

Makotto · Elokwentny gracz

Amavet ponuro obserwował swój świeżo zaleczony biceps, powoli zginając i prostujac palce.

-Magia... Jak nic, magia, rwa mać...

Nieliczne zmarszczki na twarzy rębajły pogłebiły się, gdy jego spojrzenie padło na młodego Skelligańczyka. Był zły z powodu uszkodzonej ręki, był zły z powodu sprzeczki ze szpiczastouchym medykiem, był zły gdyż mimo wszystko jego dziwaczne zabiegi pomogły i był zły, że dał nafaszerować się tą dziwną magią.

Po chwili wstał, równie oscentacyjnie poprawiając odzienie i luzując klamre u pasa, by w razie czego móc dobyć miecza nie wyjmując go z pochwy. Nie miał zamiaru dopuścić by śliczna kowaleczka, na wieczornej schadzce, oglądała go wściekłego. A ten chłoptaś aż prosi się żeby można było popuścić na nim troche swojej złości.

Eilhart udając pijackie zataczanie się (w czym był dobry), zastąpił droge marnemu zalotnikowi. Każda próba wyminicia mężczyzny przez młodzieniaszka, kończyła się ponownym stanięciem z nim twarzą w twarz.

-No cześć chłoptasiu... - na twarzy Amaveta wykwitł uśmiech jak u głodnego wilka. Ukryta pod płaszczem ręka była już gotowa do wydobycia miecza i rąbnięcia pyszałka głownią rękojeści w splot słoneczny lub krocze.

Keth · Mistrz Gry

Rozbawione jeszcze chwilę temu oczy młodzieńca przybrały z miejsca zły wyraz, bardzo zły. Wypełniający ciemne wnętrze karczmy gwar ludzkich rozmów począł natychmiast cichnąć, spojrzenia wszystkich pobiegły w stronę ich ziomka oraz obcego, który ośmielił się wejść mu w drogę. Widząc groźną minę Amaveta drugi wyspiarz też podniósł się z ławy, ale zalotnik osadził go w miejscu zdecydowanym ruchem ręki.

Amavet rozumiał doskonale zamiary swego przeciwnika. Potraktowany obcesowo na oczach gromady ziomków, młody wyspiarz musiał rzucić na szalę wszystko, by nie okryć się niesławą i posądzeniem o tchórzostwo, inaczej straciłby poważanie wśród świadków tego zajścia.

- Chłoptasiu? - wysyczał Skelligańczyk odrzucając lekko w bok połę płaszcza z owczej wełny i odsłaniając skrywany pod nią niewielki toporek przypasany do lewego boku, zakończony z przeciwnej strony drzewca paskudnie wyglądającym metalowym nadziakiem - Chcesz czegoś ode mnie, pchlarzu?

Favir i Stomir podnieśli się ze swoich miejsc wyczuwając rosnące w powietrzu napięcie i modląc się w myślach o to, by prowokowana przez porywczego Amaveta scysja nie zaszła zbyt daleko - klientela karczmy składała się z rodowitych wyspiarzy, a kapłan Melitele wiedział, że w konfrontacji tego rodzaju nawet najgorszy sąsiad lepszy był od miłego obcego. Sam kapłan nie lękał się o swe zdrowie, bo pewien był, że wyspiarze uszanują jego status, ale nie mógł powiedzieć tego samego o reszcie druhów, zwłaszcza o podnoszącej się z zaciętą miną z ławy Agnes. Oczy elfki płonęły blaskiem, który ściął krew w żyłach Favira, ale zalotnik zupełnie odmiennie pojął wyraz twarzy łuczniczki i znaczenie kryjącego się w kącikach jej ust uśmieszku.

- Mnie też chętka na tańce naszła, miła ty moja, ale wpierw trzeba mi się z tym oto prostakiem rozmówić - parsknął wyspiarz przenosząc spojrzenie z powrotem na Amaveta - Twoja drużka uśmiechy mi śle, tedy nie mitręż mi czasu i zejdź z drogi!

Makotto · Elokwentny gracz

Amavet dalej się uśmiechając, wysunał przed siebie ukryta ręke z mieczem, celujac w splot słoneczny napastnika. Na ta okazje zdązył już uszykowac sobie cały zestaw ciosów i wrednych zagrywek

Keth · Mistrz Gry

Dzierżąca głownię miecza lewa ręka Amaveta wystrzeliła do przodu w tej samej chwili, w której wyspiarz złapał za swój toporek. Broń młodzieńca wsunięta była w rzemienną pętlę, toteż musiał ją pociągnąć w górę chcąc oswobodzić drzewce, a cudzoziemiec ani myślał mu sprawę ułatwiać. Pochwycony lewą ręką Eilharta za płaszcz zalotnik otrzymał potężny cios w brzuch, po którym wypuścił z bolesnym jękiem powietrze z płuc. Wciąż jeszcze gorzejąc chęcią konfrontacji, Amavet natychmiast grzmotnął go drugi raz wprost w czoło, wypuszczając jednocześnie Skelligana z uścisku. Młodzieniec zwalił się z nóg na pobliską ławę, odbił od niej i runął bezwładnie na kamienną posadzkę sali, zwijając się w kłębek i drgając w torsjach.

- Ot i porzygał się jak kot – wycedził przez zęby Amavet spoglądając zaczepnie na drugiego Skelliganina. Obserwujący dotąd zajście z wysokości swych siedzisk goście pozrywali się w międzyczasie z ław kupiąc się bliżej i mierząc obcego bardzo nieprzyjaznymi spojrzeniami – Jak żeś ochotny do tańca, dla ciebie też chwilkę znajdę, bez obawy.

Drugi młodzieniec odsłonił zęby w grymasie rosnącej złości, odrzucił w bok połę płaszcza odsłaniając tkwiący w pochwie miecz, a potem jednym szybkim ruchem obnażył ostrze ustawiając się jednocześnie bokiem do Eilharta.

- Łeb ci oberżnę, chwaście jeden! – warknął niskim nieprzyjemnym tonem, wprawnie kreśląc klingą miecza niewielkie łuki w powietrzu. Amavet wyciągnął z jaszczura własne ostrze, mrużąc oczy badawczo i szacując drugiego przeciwnika w myślach. Młodzik zwijający się wciąż na posadzce był niedoświadczonym głupcem i dał się Eilhartowi zaskoczyć, ale Skelliganin z mieczem sprawiał wrażenie dużo groźniejszego przeciwnika, a co więcej, w izbie dawało się wyczucie nieme poparcie jakim obdarzyli go z miejsca śledzący wydarzenia goście, wszyscy bez wyjątku miejscowi wyspiarze. Amavet aż kipiał chęcią wrażenia ostrza w bebechy krnąbrnego mężczyzny, ale resztki rosądku podpowiadały mu, że zabicie czy nawet okaleczenie młodzieńca mogło się dla niego skończyć ciężkimi konsekwencjami: prawie wszyscy obecni w karczmie ludzie mieli przy sobie broń i sprawiali wrażenie takich, którzy wiedzieli jak się nią posługiwać.

- Schować żelazo i to już! – oznajmił dźwięcznym głosem krasnolud, wspinając się na dębową ławę i zakładając ramiona na beczkowaty tors – Jeden obity i starczy, nie ważcie się krwią mi tu napaskudzić, ani mi się widzi po was sprzątać!

- Nic mi do was, panie Munro, chociaż żeście nieludź – odparł pozbawionym cienia sympatii tonem wyspiarz – Ale ten przybłęda nie będzie lał bez pozwolenia mojego druha, a nadymał się tu jak jaki indor. Na indora jeden jest sposób, łeb mu trzeba urżnąć mianowicie, potem się już nie nadyma. A krwią się nie troskajcie, niechaj ta pięknooka po swoim druhu posprząta, najlepiej kubraczkiem, to się przy okazji obejrzy, co tam pod spodem skrywa!

Keth · Mistrz Gry

Nic tak nie rozkręca przygaszonych BG jak mała bijatyka, prawda? Sytuacja wygląda następująco: jeden zaczepny wyspiarz leży i raczej się szybko nie podniesie, zarobił paskudny cios w żołądek, który go zwalił z nóg. Drugi gość ma miecz w ręce i wygląda na takiego, który lubi z żelaza korzystać. Amavet dzierży już własną broń w garści, więc w razie czego możemy przejść od razu do klimatycznej bitki, ale pewnie już zauważyliście, że nie spotka się to z aprobatą gospodarza, a gniew gospodarza może się na dłuższą metę również nie opłacać – nie wypali Wam układ z Riggsonem, to będziecie musieli nocować w pasterskich jurtach za osadą jak Was pan Munro wywali w gniewie na ulicę! Miejscowi nie sięgnęli jeszcze po broń, ale już teraz widać, komu zamierzają kibicować – swojakowi.

Macie zatem kilka opcji. Amavet może prowokować wyspiarza dalej, aż w końcu tamten ruszy do bitki, może też sam zaatakować z zaskoczenia albo (co raczej wątpliwe) obrócić całą sprawę w żart i schować ostrze do jaszczura. Pozostali BG mogą go podjudzać do walki, samemu się w nią włączyć albo starać się zażegnać konflikt. Widzę też opcję częściowej ugody wobec gospodarza i przeniesienie pojedynku na ulicę przed osadą, tam rozlew krwi krasnoludowi nie będzie przeszkadzał, byle obaj panowie zapłacili wpierw wszystkie dotychczasowe rachunki.

Czekam niecierpliwie na nowe deklaracje!