RPG online

Urbik · Elokwentny gracz

-Dragan! Cholera... - Moggs warknął ochryple, zmęczony nagłym, potężnym natarciem masy przeciwników. Nie mógł pozwolić na śmierć członka drużyny, ale z drugiej strony - instynkt nakazywał mu bronić najpierw swego własnego życia. Kiedy odwrócił się od widoku przewróconego towarzysza, ujrzał naprzeciw siebie warczącą, ciemną postać bogrina - znacznie jednak większą od pozostałych. Widząc, że stwór zasadza się na szybki atak, Moggs postanowił wyprzedzić jego zamiary.
-Chcesz walki? No to MASZ!!! AAARRRGHH!!!! - Moggs rzucił się w szaleńczym pędzie przed siebie, widząc jedynie zamazaną postać czarnego potwora. Na dwa metry przed nim, wyskoczył w powietrze, chcąc zamachnąć się z większym impetem i jednym ciosem powalić napastnika.

A o tym, jak mu się powiodło, musisz już zadecydować Ty, Keth Wink

Keth · Mistrz Gry

Morridański nożownik i baryłkowaty bogrin runęli na siebie jednocześnie, skacząc z półprzysiadu. Moggs zamarkował cios pałką, ale zaatakował sztyletem. Ostrze długiego sztyletu i kord zderzyły się z trzaskiem, sypnęły iskrami. Bogrin ciął ponownie, nisko, paskudnie, mierząc w brzuch człowieka. Moggs wyrzucił rękę w dół, zablokował sztyletem uderzenie, chociaż od impetu zderzenia kling zdrętwiała mu dłoń. Drugi bogrin - ten mniejszy, z dzirytem - doskoczył do człowieka i pchnął go ostrzem swej broni. Mężczyzna zakrzyczał z bólu, kiedy wąskie ostrze przeszyło mu lewą rękę tuż nad łokciem. Bogrin zapiszczał tryumfalnie, wyrwał dziryt z rany. Rękaw grubego płaszcza Moggsa z miejsca zaczął nasiąkać gorącą krwią.

Morridańczyk przycisnął do biodra zranioną rękę, zmienił układ palców na rękojeści sztyletu i opędzając się pałką przed drugim przeciwnikiem runął w desperackiej szarży do przodu, za wszelką cenę chcąc zewrzeć się z bogrinem dzierżącym kord. Drapieżca wymachujący dzirytem zdążył go jeszcze sięgnąć w skoku, rozorał płytko skórę na udzie mężczyzny. Bogrin o grzebieniastej narośli stęknął głucho, kiedy Moggs się z nim zderzył, wywalił czarny jęzor i wybałuszył ślepia. Ostrze długiego sztyletu wyszło pomiędzy jego łopatkami rozbryzgując krew, rękojeść broni oparła się o wystające żebra stwora. Morridańczyk zawarczał z dziką radością, przekręcił klingę broni w ranie, po czym wyszarpnął ją skierowanym ku dołowi ruchem, przez co rozharatał mostek zdychającego w spazmach bogrina.

Xeratus · Gracz oszczędny w słowach

Nie zważając na nic rzucam się w wir walki i dochodzę do brata.

Radziu · Gracz oszczędny w słowach

A ja tłukę dalej jak i co popadnie starając się jednocześnie podejść do towarzyszy, żeby mieć jakieś ubezpieczenie.

Urbik · Elokwentny gracz

Sytuacja wygląda naprawdę groźnie (z perspektywy mojego poszarpanego uda i przedziurawionej ręki), stąd staram się oszczędzać i unikam jakiegokolwiek bezpośredniego starcia. Cofam się wgłąb okręgu tworzonego przez drużynę i tam odpędzam się od nadal nadciągającej hordy napastników.

Keth · Mistrz Gry

Radziu · Gracz oszczędny w słowach

Jak ogólnie przebiega bitwa? Ilu z ilu ubiliśmy? Czy idą jakieś posiłki dla bogrinów bądź czy może są bliscy załamania i szykują sie do odwrotu?

Keth · Mistrz Gry

Keth · Mistrz Gry

Czterej mężczyźni walczący ramię w ramię u wylotu chodnika siali prawdziwą rzeź. Gromada bogrinów runęła na nich w pierwszych sekundach ataku licząc na łatwą zdobycz i popełniła w ten sposób ostatnią pomyłkę w swym nędznym żywocie. Drapieżcy konali pod ciosami druzgoczącymi kości, odrąbującymi kończyny i płaskie grzebieniaste czaszki. Phineas władał rzeźnickim toporem z morderczą wprawą. Pierwszy bogrin dostał nim w środek łba, ostrze broni zatrzymało się ze zgrzytem dopiero na dolnej żuchwie stwora. Furman kopnął drgające zwłoki wyrywając ostrze z rozszczepionej czaszki potwora, ściął wymierzonym z całej siły ciosem drugiego bogrina, próbującego wbić dziryt w nogę Rutgera Woodsa. Drapieżca wrzasnął krótko, poleciał łukiem w powietrze, wylądował z głuchym plaśnięciem i trzaskiem łamanych kości gdzieś w głębi groty.

Deegan krzyczał coś niezrozumiale, głosem tak silnie przepojonym nienawiścią jakby widok bogrinów wyzwolił w nim jakieś głęboko ukryte, od dawna zapomniane wspomnienia bólu i cierpienia - płowowłosy mężczyzna sprawiał wrażenie szaleńca. Przebiwszy mieczem jakiegoś drapieżcę Deegan przygniótł do ziemi wijące się ciało ofiary, pochwycił bogrina gołymi rękami za gardło i tłukł czaszką zdychającego stwora tak długo o kamieniste podłoże, aż łeb bestii popękał na kawałki, a resztki mózgu i płyny ustrojowe obryzgały twarz mężczyzny.

Rutger Woods zdzielił potężnym kopniakiem w łeb bogrina, który szarżował z pochylonym do przodu dzirytem. Trafiony ciężkim butem stwór stracił równowagę, poleciał w bok tocząc na wszystkie strony ogłupiałym wzrokiem, prosto pod rzeźnicki topór Phineasa, który dosłownie rozrąbał go na połowy rozszczepiając przy okazji dziryt. Inny drapieżca, skowyczący potępieńczo i plujący cuchnącą śliną, odbił się z półprzysiadu, skoczył mierząc wyszczerzonymi zębami w gardło Degraty. Morridański tropiciel grzmotnął potworka w locie kantem dłoni, a kiedy bogrin wylądował z tumultem na dnie groty, jedno zamaszyste cięcie rzeźnickiego topora Phineasa rozpruło go od szyi po pachwinę uwalniając stwora przy okazji od dyndającego mu pociesznie między nogami przyrodzenia.

Keth · Mistrz Gry

Promieniejące widmową poświatą błędne ogniki, oświetlające dotąd smolistą czerń podziemi, zgasły nagle bez ostrzeżenia. Ciemność ponownie objęła w swe władanie trzewia gór, rozpraszana jedynie ognikami dwóch leżących na ziemi i dogasających z wolna pochodni. Skrzeki bogrinów przybrały znienacka na sile, przesycone nutą powracającej pewności siebie, splotły się z rozpaczliwymi przekleństwami ludzi. Wzrok człowieka nie radził sobie z nagłą zmianą oświetlenia, armigerzy zmuszeni byli zadawać ciosy po omacku, na oślep, instynktownie próbując wychwycić wzrokiem ledwie widoczne w ciemności kształty przeciwników lub wręcz odszukując ofiary za pomocą dotyku.

Rutger Woods krzyknął krótko, bardziej z zaskoczenia niż bólu, kiedy ktoś podciął go kopniakiem w zgięcie kolana i przewrócił na skaliste podłoże jaskini. Tropiciel uderzył głową w kamienie i w głowie natychmiast zaczęło mu od tego uderzenia przenikliwie dźwięczeć, ale mimo wstrząsu nie wypuścił z dłoni swego długiego noża o karbowanym ostrzu. Napastnik przywarł do leżącego człowieka, zacisnął na jego szyi giętkie pazurzaste palce dusząc Morridańczyka z całej siły.

Falchi Degrata zmuszony został do porzucenia swych dwóch pierwszych noży, ugodzone nimi bogriny znikły gdzieś w ciemności zdychając albo próbując pozbyć się wbitych głęboko w ciała ostrzy. Ordyjski marynarz wyciągnął z zaczepów na pasie dwa następne noże, potrząsnął głową próbując oczyścić tym desperackim ruchem klejące się od gorącej bogrińskiej posoki oczy. Coś objęło go kurczowo za prawą nogę i wbiło w nią ostre kły gryząc raz po raz z maniakalnym uporem.

Keth · Mistrz Gry

Kargan · Elokwentny gracz

Dragan widząc czające się do skoku bogriny zerwał się z kolan warknąwszy jakieś przekleństwo.
Jednym skokiem dopadł brata stając u jego boku

- Arghalat theros Dhunii - szept był dziwnie wyraźnie słyszalny w bitewnym zgiełku

- Bierz tego z lewej brat - rzucił przez zaciśnięte z bólu zęby - zabijmy je !

Uniósł pałkę i ruszył na spotkanie skaczącego bogrina

Zamierzam zamarkować uderzenie pałką by przyblokować bogrina i poczęstować go sztyletem Smile

Radziu · Gracz oszczędny w słowach

To moją deklaracją jest to, że nie szarpie nogą jak idiota tylko tne nożem w miejscu gdzie powinna znajdować się głowa przeciwnika.

Krisu · Elokwentny gracz

Knuję na Priv z Kethem Razz

Po tej akcji moze uda mi sie wykrzesać trochę światła. Bo Marcus czyję sie wyraźnie 'zmęczony' tą szamotaniną Wink

Keth · Mistrz Gry

Moggs skamieniał widząc spadającego na niego łukiem bogrina. Drapieżca zaskrzeczał tryumfalnie, ściskając oburącz dziryt i mierząc nim w pierś człowieka. Skrzek ten przeszedł znienacka w przeraźliwy wrzask, nabrał zgoła odmiennego brzmienia. Kulka niebieskiego światła trafiła stwora w bark, oplotła go momentalnie pajęczyną energetycznych wyładowań. Z wielkich nietoperzowatych uszu napastnika buchnęły kłęby dymu, bursztynowe ślepia rozszerzyły się do ogromnych rozmiarów.

Piszczący rozpaczliwie bogrin grzmotnął bezwładnie o ziemię, Moggs ledwie zdołał przed nim uskoczyć unikając zderzenia. Miotający się konwulsyjnie drapieżca tak obrócił w łapach broń, że w momencie upadku nabił się na własny dziryt, drewniana szpica przebiła go na wylot na wysokości brzucha, wyszła plecami. Dymiący stwór pisnął raz jeszcze, westchnął ciężko i skonał.

Teofrey Moggs nie zdążył podziękować opatrzności za swe ocalenie, bo kiedy obracał się na piętach spoglądając w stronę Dragana i Arlanda, błędne ogniki unoszące się dotąd w dusznej przestrzeni groty zgasły nagle pogrążając ją w niemal całkowitej ciemności.