RPG online

namakemono · Gracz Roku 2009

Największe szanse ma mała grupa. Czym więcej osób tym większe prawdopodobieństwo wykrycia. Dziesiętnicy powinni zostać przy koniach. Również nic tu po toporach Gradusa i Tarsesa. To zadanie dla Belatha i Tamadura.

Dobro · Elokwentny gracz

Im mniejsza grupa tym mniejsze wykrycie. A kiedy złapią jakiś zespół... to i tak jedyną ucieczką będzie śmierć, co zawiadomi resztę towarzyszy o niebezpieczeństwie. No to szybka strzała; zróbmy glosowanie. Kto jest za moją propozycją, niech dobierze sobie towarzysza i jazda. W razie kłopotliwej sytuacji - najpierw zabić, potem pytać. A kiedy zobaczycie wartownika - ostrożnie się wycofać! Wycofać, nie zabijać, powtarzam.

Keth · Mistrz Gry

Myślę, że głosowanie jest tutaj zbędne - jesteś dowódcą zwiadu, wybieraj dwóch "ochotników" Laughing

Twoja decyzja jest wiążąca!

Trihikilius · Elokwentny gracz

Tak, dobrze mówisz namakemono, jako że znamy doskonale ziemie podobne do tej pod naszymi stopami to powinniśmy iść właśnie my. Chyba najlepiej wiemy jak się poruszać nocą w takim terenie. Oczywiście inni bohaterowie również znają się na rzeczy. Wszyscy jesteśmy najemnikami lub żołnierzami. Deklarujemy tylko swoją pomoc i jeśli się zgodzicie to spróbujemy.

Dobro · Elokwentny gracz

- Dobra, postanowione więc. Belath i Tamadur - wy, ponieważ dobrze wiecie w czym rzecz, pójdziecie od przodu. Gradus i Tarses - wy zajdziecie od wschodu, to będzie prawdopodobnie najprostrza droga. Ja pójdę z Kerthem od zachodniej strony. Numides - ty zostaniesz przy koniach. Na razie znajdźmy jakieś bardziej zaciszne miejsce, a potem ruszamy dwójkami co kilka minut, w kolejności którą podałem na początku. Kiedy po powrocie tutaj nikogo nie zastaniecie, idźcie kilka mil w na wschód od miejsca gdzie zatrzymamy konie.

namakemono · Gracz Roku 2009

– Rzekłeś dziesiętniku – Belath nieznacznie skinął głową.

Włócznię zostawiam przy koniu, zabieram tylko bukłak z wodą, sztylet i sejmitara. Czekam na Tamadura i w drogę.

Keth · Mistrz Gry

Mężczyźni przemykali się pomiędzy kamieniami niczym zjawy, zastygając co chwila w bezruchu i nasłuchując czujnie. Pomimo ciemności nocy coraz wyraźnie dostrzegali czarną ścianę pogórza masywu Kenzikian, wyrastającą stromymi klifami ponad wskazane przez Zuagirów miejsce postoju Baala.

Lecz wszyscy czuli to samo: irracjonalny i narastający z każdą chwilą niepokój. Wedle mapy już powinni znaleźc się na skraju obozu koczowników, a tymczasem wokół panowała nieprzenikniona cisza, nie słychac było ani parskania koni ani ludzkich głosów ani nawet dźwięków pustynnych zwierząt. Ciemności nie rozjaśniały pochodnie, nigdzie nie widac było blasku ognisk.

Belath i Tamadur wymienili podejrzliwe spojrzenia, pokonali kolejnych kilka metrów docierając do krawędzi rozległego zapadliska opadającego na kilkanaście metrów w głąb pustyni.

Obaj westchnęli mimowolnie dostrzegając rysujące się w świetle księżyca kształty budynków.

Na dnie szerokiego na milę zapadliska, przylegającego jednym krańcem do pionowego klifu pogórza, znajdowało się miasteczko.

Martwe miasteczko.

namakemono · Gracz Roku 2009

Martwe miasteczko... Mam złe przeczucie. Schodzimy tam. Chcę się dowiedzieć jak dawno zostało wyludnione i w miarę możliwości z jakiego powodu. Czy mieszkańcy sami odeszli czy może wciąż leżą tam ich martwe ciała zakonserwowane przez pustynny klimat. Jeśli są tam ciała to być może nie będzie trudna do odgadnięcia przyczyna śmierci. Dzida w piersi daje dość jednoznaczną odpowiedź. Jeśli ciał brak to może jest nieład pośpiesznego opuszczania domostw, a może wszystko jest tak, jakby ludzie zniknęli a na stołach wciąż czeka niedokończony posiłek?

Keth · Mistrz Gry

Belath i Tamadur wymienili ponownie spojrzenia, tym razem patrząc na siebie szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. Żaden z nich nie twierdził co prawda, że jest znawcą wschodniego Shemu, ale widok skąpanego w świetle księżyca miasteczka całkowicie obu zaskoczył. Nikt nie słyszał, by w tej części kraju znajdowała się jakakolwiek osada, pierwsze ludzkie sadyby na północy pojawiały się po przeciwnej stronie gór, gdzie umiarkowany klimat pozwalał wiązać koniec z końcem pasterzom i drwalom - lecz nie tutaj.

Hyrkanin przekręcił głowę słysząc gdzieś w oddali grzechot kamyków, dostrzegł dwie poruszające się chyłkiem sylwety. Jasnowłosy olbrzym i jego nemedyjski kompan obchodzili zapadlisko z boku, poruszając się od głazu do głazu i zapewne spoglądając na dno depresji z takim samym zaskoczeniem, co Belath i Tamadur.

Turański najemnik poczuł ukłucie melancholii, kiedy jego wzrok przesuwał się po zawalonych dachach kamiennych domów, po miniaturowych wydmach tworzonych przez naniesiony wiatrem na ulice piasek, po sterczącym żałośnie w górę żurawiu studni. Kimkolwiek byli tajemniczy twórcy tego nieznanego światu miasteczka, na pewno nie mieli nic wspólnego z Zuagirami, bo koczownicy ani sztuki murarstwa nie znali ani nie wykazywali nią żadnego zainteresowania. Tamadur naliczył prawie dwadzieścia budowli, niektórych wciąż jeszcze w całkiem niezłym stanie, niektórych w całkowitej rozsypce.

Turańczyk zagryzł wargi pojmując, że straceni na rozkaz Malatha Aghy jeńcy wprowadzili generała w błąd. Bahima Baala w opuszczonej osadzie nie było, Tamadur nigdzie nie dostrzegał śladu ludzkiej obecności, żadnego ruchu, żadnego błysku palącej się lampy lub paleniska.

Jeśli ktoś krył się w murach tego niepokojąco cichego miejsca, musiał się obywać bez ognia... co wydawało się świadczyć o fakcie, że na dnie zapadliska w ogóle nikogo nie było.

Lecz Belath nie tracił czujności. Poszeptawszy między sobą krótko obaj wojownicy zaczęli ześlizgiwać się po stoku depresji ku pierwszym budynkom, gotowi w każdej chwili pochwycić za broń. Szybki rzut oka na obie strony pozwolił im zyskać pewność, że pozostałych czterech członków zwiadu poszło w ich ślady, również pokonując na kuckach kamienistą stromiznę.

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

Keth: rozumiem, że już za późno, ja jednak po zobaczeniu czegoś takiego radziłbym mojemu kompanowi powrót do miejsca zbiórki i naradzenie się.
Rozumiem, że już za późno i także jadę na dół Smile

Keth · Mistrz Gry

Cóż, zawsze możemy wyłączyć Matrixa i poprawić ostatni post Wink

Pytanie wówczas, kto schodzi na dół? Zdołasz zatrzymać tylko Al-Salama. Belath i Tamadur, zbyt od Ciebie oddaleni, już podjęli decyzję, że schodzą tak czy owak. Tarses, Garadus, co z Wami?

Szemrawiec · Gracz oszczędny w słowach

Ja tam trzymam się z towarzyszami.

namakemono · Gracz Roku 2009

Uważam, że mamy za mało informacji i za mało czasu żeby zawracać do miejsca zbiórki z byle powodu. Wymiana opinii - ok, ale już po przyjrzeniu się temu dziwnemu miejscu. (Może jednak tam ktoś się ukrywa? Może to miejsce miało mieszkańców lub gości jeszcze kilka godzin temu?) Wtedy warto będzie się zebrać i naradzić czy wracać złożyć raport z wypadu, kontynuować obserwację czy podjąć jeszcze inne działanie.

Urbik · Elokwentny gracz

Podążam za towarzyszami w stronę osady.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Zgadzam się z tobą namakemono, ale i reszta towarzyszy ma rację, że niespiesznie schodzi po stoku. W razie pułapki nie zginiemy wszyscy, a i może ktoś będzie mógł nas wyciągnąć z tarapatów. Nie wydaje mi się jednak, że generał będzie zadowolony z faktu, iż czekamy do świtu na zbadanie tego miejsca.

Zastanawiają mnie tylko cały czas słowa pojmanych koczowników

„…Czym zresztą może być potęga żałosnego satrapy w porównaniu z mocą złych duchów?...”

„…Zuagirowie walczą z demonami pustyni, zwykli ludzie są wobec tego wroga niczym….”

Czyż nie dziwne były ich słowa, towarzysze?