RPG online

Urbik · Elokwentny gracz

Jak dla mnie, opcja 3 jest najrozsądniejsza. W dwójkę na nic się nie zdamy (Kertha nie liczę - z Ravu na plecach raczej nie będzie walczył), a ściągając nowe posiłki być może uda nam się przegonić/dobić hanumański pomiot.
Co i tak nie zmienia faktu, że nasze położenie jest równie beznadziejne, co tych nieszczęśników pomiędzy murami miasta. Mamy małe szanse na uratowanie kogokolwiek, ale mimo to spróbujmy - jest gotowy do jazdy.

Keth · Mistrz Gry

- Z koni! – Malath Agha ryczał niczym mityczny tur z północnych puszczy – Zsiadać z koni, psiekrwie! Za włócznie, formować szeregi!

Turański generał miotał ciężkimi przekleństwami, nic sobie widać nie robiąc z gniewu bogów. Zeskakujący z siodeł żołnierze łapali za swoje oszczepy i długie włócznie zabitych nomadów, ustawiając się ramię w ramię w szerokim szeregu. Gdzieniegdzie w ich szyk wpychali się Zuagirowie, szykując własną broń i nie zwracając pozornie żadnej uwagi na swych śmiertelnych bogów. Z ust ludzi płynęły modlitwy kierowane do Tarima, Erlika i Isztar pospołu, szeptane spierzchniętymi wargami lub odmawiane w myślach.

Dziesiętnik Sengin oraz trzej towarzyszący mu zwiadowcy przemknęli jak wicher przez dziedziniec, zatrzymali się tuż przy generale nie zważając na gniewne miny członków straży przybocznej Jastrzębia.

- Zwiadowcy! – ryknął na ich widok Malath Agha – Pokpiliście sprawę, co?! Co mi po przepatrywaczach, którzy zjawiają się pod koniec bitwy?!

- Racz wybaczyć, panie – Al-Salam zeskoczył w mig z siodła, przyklęknął przed generałem schylając pokornie głowę – Wpadliśmy w ich ręce, nie zdołaliśmy na czas odzyskać wolności. Bahima Baala tu nie było w chwili naszego przybycia, zjawił się potem! Niechybnie chciał nas zwabić całą ekspedycję w leże tych bestii!

Jastrząb warknął gniewnie, obejrzał się przez ramię na stojącego po przeciwnej stronie placu Baala, wydającego jakieś rozkazy swoim ludziom. Część towarzyszących mu koczowników złapała za łuki i zaczęła wspinać się na pobliskie dachy, reszta utworzyła w ułamku chwili najeżony ostrzami czworobok, który zablokował wylot jednej z północnych uliczek.

- Co to są za stwory?! – ryknął Jastrząb przekrzykując nawoływania oficerów – Z jakiego piekła wylazły?

- To te demony pustyni, które prześladują Zuagirów! – odkrzyknął Al-Salam spoglądając jednocześnie ku klifom Gór Kenzikian. Na stromych zboczach widział ostatnie kosmate cielska, a to oznaczało jedno.

Stado gnało wprost na miasteczko, przemierzając niewielki fragment płaskowyżu oddzielający nieckę od pogórza.

I w tej samej chwili ponad krawędzią skalnej depresji wystrzeliła ze zwierzęcym rykiem fala wielkich napastników, odzianych w prymitywne skórznie i dzierżących w łapach masywne ostrza, ale poruszających się na wszystkich czterech kończynach z szybkością konia. Małpy nie zwolniły kroku, nie zawahały się widząc przed sobą lśniący ostrzami mur ludzkich ciał.

Wyjąc, warcząc i tocząc z pysków pianę stwory runęły ku osadzie z przerażającą zajadłością, a ich szarża stanowiła tak przerażający widok, że tu i ówdzie struchleli z grozy ludzie – Turańczycy i Zuagirowie – zaczęli puszczać z rąk broń i rozglądać się z trwogą za drogą ucieczki.

- Trzymać szyk! – ryknął Jastrząb – Ani kroku w tył!

- To Hanuman! – podniósł głos jakiś blady niczym ściana dziesiętnik, ściskający w opuszczonej bezwładnie ręce miecz i nie potrafiący oderwać wzroku od małpoluda o ciemnej sierści, który zatrzymał się na krawędzi niecki omijany mimo szaleńczego pośpiechu przez swych zaślepionych żądzą mordy ziomków. Ta bestia była dużo większa od pozostałych małp i stała na tylnych łapach, spoglądając na osadę iście niczym inkarnacja Małpiego Króla, jednego ze starszych bogów Turanu.

- To Hanuman! – powtórzył dziesiętnik, rozedrganym przenikliwym krzykiem, ciskając swój miecz na ziemię i unosząc ramiona ku przestworzom – Małpi Król zstąpił z niebiosów! Oddajmy mu cześć, a zostaniemy oszczędzeni! Chwała Hanumanowi!

kamien88 · Elokwentny gracz

- Psia jego mać Hanuman!

W międzyczasie gorączkowo szukam jakiegoś oszczepu lub włóczni, zawsze to można podeprzeć o ziemie, a z nogą w tym stanie może być problem z utrzymaniem naporu. Sejmitar pójdzie na drugi ogień o ile taki będzie. Po czym dołączam do tworzącego się szeregu.

Dobro · Elokwentny gracz

Rozglądam się co robią inni i rozmyślam nad konsekwencjami szybkiego i dyskretnego odwrotu w razie rzezi.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Gdyby nie twoja duma i brak umiejętności dyplomatycznych, to może teraz sytuacja byłaby odwrotna, zaklął w myślach Tamadur słysząc przeraźliwe krzyki, Tyś się ozwał, że z cywilizowanych ziem pochodzisz i jesteś przedłużeniem miecza Króla Naszego, a prostakiem żeś się okazał i poniesiesz tego karę, a wraz z tobą te trzy bezmyślne bydlaki co za zdradę mądry ruch odczytali, gdyby tylko więcej takich wojów jak Wy Tyran na świat wydał, to niechybnie z mocarstwa stałby się zaściankiem znanej nam ziemi, Tamadur nie mógł uwierzyć w głupotę generała, Szkoda tylko tych zacnych żołnierzy, którzy polegli przez twą głupotę i ignorancję, jakże to się mogło okazać, że tego psa Baala bogowie obdarzyli większym rozumem.

- Na południe towarzysze, nic tu po nas – powiedział najemnik do dwójki konnych – teraz niech bogowie mają w swojej opiece tych którym uda się przeżyć, jazda, musimy obmyśleć jak zniszczyć to plugawe, włochate nasienie.

Jednak myślę, że lepsza jest opcja druga.

Urbik · Elokwentny gracz

Kogo przekonamy do pomocy przy uporaniu się z wojskami Hanumana, jeśli nie żołnierzy dowodzących karawaną Jastrzębia? Ravu powiedział nam wszystko czego dowiedział się o małpoludach i nie ma raczej większego sensu jeszcze raz go przesłuchiwać. Poza tym, jaką mamy pewność, że wojska Jastrzębia i Baal'a nie poradzą sobie z Hanumanem? Być może nie będziemy nawet musieli nikogo powiadamiać o tutejszym zajściu.

Poczekajmy na rozwój sytuacji w bezpiecznej odległości od niecki. Jeśli małpoludy zaczną wygrywać lub wojska Turanu zaczną się cofać szybko się oddalimy.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

Odsuńmy się, poczekajmy.
Są trzy strony konfliktu i teoretycznie ze wszystkimi trzema powinniśmy walczyć.
Niech zostaną maksymalnie dwie, będzie łatwiej.
Na razie proponuję obserwowanie całego zajścia z bezpiecznej odległości.

Walczyć lubię, ale ginąć w jatce nie wnoszącej nic, nie zamierzam.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Niech tak więc będzie.

Tylko gdzie zamierzamy znaleźć bezpieczne miejsce do obserwacji?

Hmmm.

GM, opisz nam proszę w trybie niebieskim ten srogi, pustynny klimat, czy jest tu może gdzieś miejsce, które nada się na bezpieczny punkt obserwacyjny?

Czy coś przeoczyliśmy?
Pomóż nam troszkę.

Keth · Mistrz Gry

Znajdujecie się obecnie na południowej krawędzi niecki, z pięknym widokiem na miasteczko i rozpoczynającą się tam akurat bitwę. Turańskie wojska podzielone są na trzy grupy: dwie półsetnie na wschodnim i zachodnim stoku, ustawione tam z zamiarem zatrzymania uciekających Zuagirów i srogo teraz przerzedzane przez małpy oraz dwie mocno wykrwawione setnie w samej osadzie, wymieszane z kilkudziesięcioma koczownikami. Kilka mil na południe od Was wloką się tabory Jastrzębia, obsadzone przez pięćdziesiątkę furmanów, kucharzy, stolarzy i skrybów – przeszkolonych jako tako w żołnierskim rzemiośle, ale nie tak dobrych w walce jak regularni kawalerzyści (co więcej, oni nie mają koni, mogą poprowadzić szarżę na piechotę albo rzucić się w bój na furmankach).

Co do uwagi Trihikiliusa na temat mobilności małp – zgadza się, mogą biegać tak szybko jak konie, chociaż zapewnie nie są takimi długodystansowcami.

Za swoimi plecami, a także na prawo i na lewo macie skalisty płaskowyż, poznaczony piaszczystymi wydmami, bryłami skał, rzadką roślinnością. Na wprost, po drugiej stronie osady, rozciąga się południowa krawędź masywu Kenzikian – teren stromy, skalisty i niesamowicie wręcz trudny do pokonania dla ludzi na koniach (zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że konie nie potrafią wspinać się po stromych zboczach, a małpy jak najbardziej...). Dla Waszych postaci logiczne są w zasadzie dwa kierunku ucieczki, na południowy wschód (w stronę wielkich turańskich miast Zamboula i Shahpur, gdzie nawet tacy rzucający się w oczy dezerterzy jak Tarses i Kerth mogą miesiącami pozostawać na wolności, jeśli tylko zachowają odpowiednią dyskrecję) albo na wschód wzdłuż pasma Kenzikian w stronę wielkiego szlaku handlowego biegnącego przez Hyperboreę w stronę północnych królestw.

Dwie inne opcje – wprost na północ, w stronę Koth i Zamory albo na zachód w głąb Shemu – są ekstremalnie niebezpieczne: pierwsza oznacza przeprawę bezpośrednio przez wyjątkowo niedostępne góry, a to oznacza niesienie chwilami koni na własnych grzbietach (!), druga zaś skieruje Was na jedną z najgorszych pustyń kontynentu i nie wierzę, abyście ją pokonali (chyba, że wyrzucę 7 na sześciościennej kostce).

Co do miejsca obserwacji bitwy... najlepsze miejsce to te, w którym się teraz znajdujecie. Kłopot w tym, że jeśli zaczniecie zwlekać zbyt długo, to po ewentualnej porażce zgromadzonych w osadzie wojowników ich niedobitki zaczną pierzchać wprost w Waszą stronę – a za nimi również pościg.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Tak właśnie myślałem.

Więc towarzysze, odjeżdżamy.

Przeczekamy jakiś czas i potem zwiady.

GM, przed odjazdem chcę zabrać wodę Turańskim żołnierzom i konie również. Zawsze można jechać na jednych a drugie będą odpoczywały.

I jeszcze jedna ważna sprawa, ciała zabitych zepchniemy w dół.
Zginęli przecież w walce z koczownikami. Prawda?

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

Posiedźmy tu jakiś czas. Sądzę, że wszystko się dokona przez najbliższą godzinę, może dwie.
I tak nie mamy jedzenia/picia, czy złota.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Żeby było jasne, ja nie chcę jechać do cywilizowanych miast i tak układać sobie życie, chcę tylko zjechać z ewentualnej linii zagrożenia.

Przed nami, tam w dole walka w której nie chcemy brać udziału, bez względu na jej wyniki czeka nas ucieczka i to bardzo szybka ucieczka w przypadku wygranej wojsk Jastrzębia (mało prawdopodobne, pamiętacie chyba jak trudno było ubić jedną bestie) albo bardzo, bardzo szybka ucieczka w przypadku wygranej bestii.

Za nami tabory Jastrzębia, które też nie mogą nas zauważyć. Dlaczego? Ponieważ nie bierzemy udziału w walce na dole, ponieważ zabiliśmy przed chwilą trzech Turańskich żołnierzy i każdy rozsądny człowiek widząc pochlastane zwłoki daleko od miejsca walki domyśli się, że winny temu są jedyni, obecni w okolicy ludzie, czyli my. Trzeba upozorować ich śmierć, jako ofiarę w bitwie, może nawet podczas ucieczki lub podczas zwiadu okolic przez wygrane małpy.

Mam nadzieję, że ludzie wygrają w tej bitwie, ale muszę również powiedzieć, że szczerze w to wątpię.

Do tego czasu możemy być już jakiś kawałek dalej, obmyślając jakikolwiek plan.

Kerth napisz dokładniej dlaczego sądzisz, że Ravu będzie naszym asem w rękawie, do czego on się może przydać?

Urbik · Elokwentny gracz

Ja jednak dalej trzymam się mojego i Kertha pomysłu - mamy przecież konie i w przypadku ewentualnej przegranej ludzi będziemy wiedzieli, kiedy odjechać. Poza tym, wątpię, żeby "żołnierze" Hanumana zdołali nas dogonić, będąc już zmęczonym po walce z ludźmi.
Co do zwłok, faktycznie możemy pomyśleć o przetoczeniu ich w stronę niecki i upozorowaniu ich śmierci walce z nomadami.
Może to i nieco szalony pomysł, ale moglibyśmy w ostateczności szybko przebrać się w szaty Turańczyków. Jest ich trzech, więc idealnie dla nas wszystkich (Ravu i tak ich nie potrzebuje - zważając na posturę i dość wyniszczony wygląd, będzie zbytnio rzucał się w oczy). Zuagirowie praktycznie nie istnieją, więc naszymi jedynymi wrogami są małpoludy, które i tak by niemi były. Przebierając się, możemy jednak uniknąć podejrzeń ze strony załogi karawany i ewentualnych żołnierzy Jastrzębia.
Jedyny problem to fakt, że stoim na otwartym terenie i takie przebieranki mogłyby być łatwo zauważone. Chociaż...karawana jeszcze daleko...w miasteczku wszyscy skupieni są na walce...co o tym myślicie?

Keth · Mistrz Gry

- Psia mać Hanuman! – ryknął Numides zeskakując z siodła i kuśtykając w stronę najbliższego zabitego Zuagira. Młody dziesiętnik pochylił się nad trupem nomada, wyrwał mu z zaciśniętych spazmatycznie palców włócznię, ruszył w stronę szeregu żołnierzy. Belath i Al-Salam pozostali w siodłach mimo wyraźnego rozkazu Jastrzębia, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w stronę pokrytych sierścią potworów, wpadających już w uliczki osady.

Zaraz się też okazało, dlaczego Malath Agha polecił swym żołnierzom zsiadać z koni. Od strony małp buchnęła fala zwierzęcego fetoru, zestarzałego potu i brudnych futer oraz odór mięsożerców. Znajdujące się na placu wierzchowce wręcz oszalały łapiąc w chrapy ten smród, wietrząc obecność bezlitosnych drapieżników. Wciąż siedzący w siodłach jeźdźcy zaczęli walczyć ze swymi zwierzętami próbując opanować ich nagłą panikę.

Wystrzeliwane ponad głowami żołnierzy strzały syknęły kąśliwie w powietrzu, wbijając się w cielska pierwszych stworów, zwalając je z łap. Reszta włochatych napastników dosłownie grzmotnęła w ludzkie barykady, nadziewając się na las włóczni, łamiąc je swą masą i pchając zbitych w ciasnych szeregach ludzi w tył. Ponad dachami domostw poniósł się straszliwy zgiełk, ryk i wrzask, szczęk i kwik, metaliczny huk. Przeszyte ostrzami trupy małpoludów zaczęły się momentalnie piętrzyć jeden na drugim, a prące z tyłu stwory wspinały się na cielska swych zabitych pobratymców sięgając pazurzastymi łapami w stronę ludzi. Co rusz jakiś pochwycony przez nich człowiek – czy to okryty kolczugą Turańczyk czy noszący skórznię Zuagir – znikał z przeraźliwym krzykiem w zbitej masie zwierzęcych kształtów, rozdzierany na strzępy w bestialski sposób.

Znajdujący się w tylnych szeregach ludzie zaczęli rzucać broń: niektórzy runęli do ucieczki na oślep, inni padli na kolana zanosząc modły do Hanumana. Rozwścieczony generał ściął własnoręcznie dwóch z nich, resztę zaganiając z powrotem w czworoboki, rycząc przy tym niewiele ciszej od małpoludów.

- Nie cofać się! – setnicy natychmiast powtórzyli generalski rozkaz – Nie dać się zepchnąć! Bić ich, bić!

Dzierżący wodze oszalałego rumaka Belath obejrzał się na boki, na spływające krwią zbocza niecki. Stada małp kończyły tam rozprawę z półsetniami strzegącymi flanek osady, obalając jeźdźców wraz z końmi i rozszarpując ich pospołu, wprawiając zwierzęta Turańczyków w bezgraniczną grozę. Walcząca na placu mieszana falanga żołnierzy i nomadów zdawała się trwać wbrew wszystkiemu w miejscu, stawiając dziki opór kolejnym rzucającym się na włócznie stworom, ale Hyrkanin nie miał złudzeń co do kruchości tej ludziej bariery – póki ci ludzie walczyli w jednej linii, mieli wroga ciągle przed sobą i potrafili zastawić go mrowiem ostrzy.

Kiedy mniejsze stada na zboczach niecki popędzą w stronę miasteczka wpadając wpierw w boczne uliczki, potem zaś na odsłonięte i bezbronne boki ludzkiej formacji...