RPG online

Keth · Mistrz Gry

Al-Salam uznał, że zdobył już dość informacji, by zadowolić nimi generała Malatha. Starszy dziesiętnik spojrzał raz jeszcze na swoich towarzyszy, wzrokiem dając im do zrozumienia, że nadszedł czas na eliminację zbędnych więźniów.

Kilka kroków od żołnierza znajdował się młody chłopak o brudnej od zaschłej krwi twarzy i skołtunionych włosach. Al-Salam postąpił w jego stronę, wzmocnił uchwyt palców na rękojeści sejmitara.

- Dzielnie się broniliście, ale rozkazy to rozkazy - powiedział podoficer, podrywając dzierżony oburącz miecz i mierząc jego ostrzem w bok szyi zastygłego w pełnym niedowierzania i grozy bezruchu jeńca.

Syk tnącej powietrze strzały zlał się z wizgiem bólu, sejmitar Al-Salama wypadł z rąk Turańczyka uderzając ze szczękiem w usianą kamykami ziemię. Sycząc z bólu starszy dziesiętnik wbił wzrok w przebijające mu na wylot prawy nadgarstek drzewce strzały, przeniósł pałające żądzą krwią spojrzenie na Tamadura. Turański najemnik błyskawicznie naciągnął swój kawaleryjski łuk, tym razem mierząc w pierś dowódcy zwiadu. Stojący obok Zamoryjczyk zmienił układ nóg, trzymając swą kuszę tak, by w razie potrzeby równie szybko móc strzelić do Numidesa, co Belatha.

- Rzućcie broń, natychmiast - powiedział Kerth, nie spuszczając wzroku z dziesiętników i Hyrkanina.

- To jest zdrada - odrzekł wolno Al-Salam - Zdrada stanu, barbarzyńco. Ścierwojady będą żarły twoje truchło, kiedy już skończą z tobą oprawcy Jastrzębia.

- Jastrząb nie musiał się o niczym dowiedzieć - Tamadur potrząsnął głową ze pełną żalu złością - Nie zbrukam honoru mego klanu mordem na bezbronnych. Róbcie, co wam każemy.

- Ty psie! - sarknął Belath, wciąż nie puszczając z ręki sejmitara - Jego mogę zrozumieć, to człowiek Zachodu, za nic ma nasze tradycje i obowiązki wasala. Ale ty jesteś rodzonym poddanym dostojnego satrapy. Hańba na ciebie, twych przodków i potomków. Lepiej odbierz sobie życie teraz, sam, może chociaż po części zmyjesz grzech zdrady!

Keth · Mistrz Gry

OK, trochę się narobiło, więc trochę czasu zajęło mi rozrysowanie dalszego biegu akcji. Ponieważ już wczoraj dostałem od niektórych graczy PW z informacją jak zamierzają się zachować w sytuacji, gdy Vagnus nakaże rzeź części jeńców, a jednocześnie ani Vagnus ani Numides ani Belath nie zadeklarowali, że podejrzewają swych towarzyszy o chęć niesubordynacji, przyjąłem, że zdrada Tamadura i Kertha całkowicie ich zaskoczą - tak się też stało.

Teraz ciekawi mnie jak rozwiążecie ten impas... (i żywię nadzieję, że nie dojdzie zaraz w tym poście do kłótni między graczami, to tylko gra, więc kłócić mogą się co najwyżej Wasi bohaterowie).

Pozdrawiam,
Game Master

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

Temu, który był najszybszy do ścinania głów jeńcom, przykładam topór do szyi.

Drugi raz nie powtórzę!

Dobro · Elokwentny gracz

Oczyma kipiącymi ze wściekłości Al-Salam mówił powoli, ledwie opanowując swój głos.
- Najemne psy! Kiedy wasza zdrada się rozniesie, nie przeżyjecie dłużej niż tydzień! Daje wam szanse: albo uciekniecie, albo zginiecie na męczarniach za zdrade! Najemnik powinien robić to, co mówi mu pracodawca, a wasze zasady są gówno warte! Precz mi z oczu, nie mogę patrzeć na takich jak wy!
Ostatnie zdanie niemal wykrzyczał ze złości, plując napastnikowi w twarz.

Trihikilius · Elokwentny gracz

- Hańba??? Ty mówisz mi o hańbie, o zacnym, czcigodnym satrapie śmiesz mówić, Ty gnido przeżarta, rzuć broń bo ci łeb odstrzelę – wrzasnął Tamadur kierując swe słowa w stronę Hyrkanina, Turanin wypowiadał swe słowa z taka zajadliwością, że krople śliny wyleciały z kącików jego ust - jak śmiesz o honorze mówić, jak już dawno swój zatraciłeś dla marnych groszy zbieranych za takie właśnie mordy – ciągnął dalej Tamadur – widzisz tu gdzieś broń, widzisz opór, widzisz zarobek dla swej marnej mordy? To jest czyn godny męża stąpającego po Świętej Ziemi naszego czcigodnego Yezdigerda.

E tam się od razu kłócić, hehehe, ciekawie sie robi chłopaki, co nie. Laughing

Dobro · Elokwentny gracz

- To jest wojna, padlinożerco. Albo my ich, albo oni nas. Ja zarabiam na rodzine nie po to, by takie marne śmiecie napadały na nas! Myślisz, że oni by nas nie pozabijali?! I skąd, u mordercy za złoto nagle takie sumienie! Zapomniałeś chyba, w jakim świecie żyjemy! - Al-Salam wrzeszczał już na dobre - Myślisz, że gdybyś ty szedł przez pustynie, głodny brudny i zawszony, oni okazaliby ci litość? Tfu, psa godny ten wasz honor!

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

Oszczędzam słowa, ale mój topór naciska na krtań troszkę mocniej. nadal czekam na wykonanie polecenia.

Trihikilius · Elokwentny gracz

- Jaka wojna, czy mówisz może o prywatnej wojnie Jastrzębia, tyś chyba rozum swój postradał dziesiętniku, większość Shemu już płaci trybut naszemu Turanowi, tylko ten pies Baal się buntuje i jego mamy obalić, zniszczyć zbrojnych nie wycinać w pień wieśniaków – Tamadur syknął w stroną żołnierza – kto nam wtedy lenno będzie płacił jak zarżniesz zwykłych ludzi tej ziemi, jak wtedy z tych ziemi pożytki będzie czerpał nasz król, jak mam cię polityki uczyć dziesiętniku – Tamadur jeszcze raz głośno wydał komendę – rzućcie broń.

kamien88 · Elokwentny gracz

Numides przemawia opuszczając broń

- Al-Salamie! Mamy swoje rozkazy, a brzmią one "przeprowadzić zwiad i donieść o tym Generałowi", jeśli dla najemników życie jakiejś wieśniaczki jest tak cenne, że gotów jest stracić swoje, jego sprawa. Może zrozumie sens naszego działania kiedy jeden z tych wieśniaków wpakuje mu strzałe w oko po tym jak przyłaczy się do oddziału swego Pana!

- Ale nasze rozkazy są ważniejsze, poniechajmy ich zatem i wracajmy do swoich oddziałów, informacja o nowym zagrożeniu jest za ważna! Co do najemników, ich sprawa albo wracają z nami i liczą na zrozumienie generała dla swojej tfu "honorowej" postawy albo niech idą swoją drogą. Niech każdy zdecyduje gdzie mu po drodze! A teraz opuście broń, jeśli o mnie chodzi wieśniacy mogą iść wolno.

Dobro · Elokwentny gracz

Starszy dziesiętnik rozważa słowa, kalkuluje swoją sytuacje. W końcu dochodzi do wniosku, że opór jest bezcelowy i wyrzuca swoją broń daleko od siebie.
- Zgoda. Wracamy do Jastrzębia. Możesz mnie puścić, chyba że sam zabijesz bezbronnego.

namakemono · Gracz Roku 2009

Nie warto ginąc za pieniędzy, nie warto za generała, tym bardziej nie warto za garstkę wieśniaków.

– Baby jesteście, krowy wam pasać a nie na wojnę ruszać. I ty się uważasz za Turańczyka Tamadurze? Brata niżej cenisz niż nędznego zuagira? Jastrząb pasy drzeć z was karze. Chętnie sam się tym zajmę.

Belath odrzuca broń i spluwa pod nogi Tamadura.

Trihikilius · Elokwentny gracz

- Nigdy nie było moim zamiarem cię zabić dziesiętniku – powiedział Tamadur spokojniejszym już głosem – i ty mylisz się Belathu, zawsze bym stanął w obronie brata – ciągnął dalej - te wieśniaki nic dla mnie nie znaczą, ale nie będę beznamiętnie siekał bezbronne ciała tylko dla kaprysu, także i Wasze.

- Tu się nasze drogi kończą – Tamadur kiwnął lekko w stronę koni – Armia generała jest niedaleko, dojdziecie na nogach, broń też możecie zachować o ile nie będziecie chcieli jej teraz na nas użyć.

Tamadur odprowadza wzrokiem trzech wojskowych, aż za skarpę, po czym odzywa się do więźniów.

- Uciekajcie jeżeli wam życie jeszcze miłe, drugi raz wam już nie pomogę.

Powiedziawszy swe słowa wybiera konia Belatha i przywiązuje go do swojego siodła.

Odjeżdża z miasta nie zwracając uwagi na błagania koczowników.
Odjeżdża, nie przywiązując również zbytniej wagi do poczynań barbarzyńców.
Kieruje się w stronę…

Hmmm, i tu pojawia się pytanie, gdzie jedziemy chłopaki.
W Turanie jesteśmy już na zawsze spaleni. Laughing

Obawiam się, że tak szybko stąd nie odjedziecie... ale pssst, o tym w następnym update.

namakemono · Gracz Roku 2009

Hola, nie rozpędzaj się zanadto Trihikiliusie. Nie wiem jak pozostali, ale Belath nie ma zamiaru wracać do Jastrzębia bez zdrajców, nie ma ochoty być skrócony o głowę. Nie ma też zamiaru pozwolić komukolwiek zabrać swego konia.

Skoro tak bardzo zależy wam na wieśniakach - stało się. Odstąpiłem od swego zamiaru. Jednak teraz nie mamy czego szukać u Jastrzębia. Skazaliście nas wszystkich na banicję.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Nie, nie mój drogi kolego.

Mogę usunąć wcześniejszego posta ale tylko pod warunkiem, że wystrzelę swoją pierwszą strzałę w pierś Belatha.

Jak chcesz może być walka.

Nie wydaje mi się jechać z wami do generała i proponuję moim dwóm sprzymierzeńcom ten sam ruch. Albo zachowacie życie, zostawiając konie albo stracicie jedno i drugi tutaj.

Ps. Na banicję skazałem jedynie samego siebie z własnej nieprzymuszonej woli.
Idźcie więc do generała i wyłgajcie się naszą zdradą.

Skarżypyty

Keth · Mistrz Gry

Zbici w grupkę Zuagirowie spoglądali na swych wyzwolicieli i niedoszłych katów zarazem, szepcząc coś cicho w jednym z pustynnych dialektów. Nameela wycofała się pomiędzy swoich ziomków, rzucając w stronę turańskich najemników pełne niepokoju spojrzenia. Widać było, że zrozumiała, co stało się powodem zatargu pomiędzy mężczyznami i wciąż lękała się, że jeszcze nie jest bezpieczna.

Al-Salam, Numides i Belath odrzucili swe sejmitary oraz noże, po czym stanęli razem ramię w ramię, mierząc swych niedawnych towarzyszy broni nienawistnymi spojrzeniami.

- Tu się nasze drogi kończą – Tamadur kiwnął lekko w stronę koni – Armia generała jest niedaleko, dojdziecie na nogach, broń też możecie zachować o ile nie będziecie chcieli jej teraz na nas użyć.

- Chyba nigdzie stąd nie pójdziemy - odezwał się naraz milczący dotąd Tarses, przysłaniając dłonią oczy i spoglądając w kierunku krawędzi niecki. Nameela podążyła za jego wzrokiem, wydała z siebie radosny pisk.

- Na Tarima... - szepnął głośno jeden z turańskich żołnierzy.

Wokół miasteczka pojawił się pierścień żywych ciał, zamykający swym kordonem rozległą nieckę. Lekki ciepły wiatr targał powłóczyste szaty koczowników, białe proporce furkotały donośnie. Dziesiątki siedzących na pustynnych wierzchowcach wojowników spoglądały w dół, ku zniszczonym budynkom osady i stojącym na jednej z ulic ludziom.

- Ilu ich jest? - zapytał cicho Numides, kręcąc głową i szukając luki w zbrojnym pierścieniu otaczającym skalną nieckę. Nigdzie jej nie dostrzegł.

- Tarim jeden wie... dwustu... trzystu... - odpowiedział ostrożnym tonem Belath.

- Bahim Baal! - roześmiała się dźwięcznie Nameela, machając ręką w kierunku grupy wojowników w czerwonych płaszczach - Baal w końcu przybył!